بوپرنورفین ( بوپرکسین ) دارویی برای درمان اعتیاد  به مواد مخدر در مطب پزشکان است.  بوپرنورفین به  سبب ماهیت خود از سایر  مواد  مخدر  متفاوت  است  چرا  که  یک   آگونیست  نسبی   است.   بوپرنورفین   ( بوپرکسین )    با   فرمول   شیمیایی C29H41NO4 یک ماده مخدر نیمه صناعی  مشتق از  تبائین thebaine است که خود از آلکالوئیدهای  خشخاش Papaver somniferum بدست آمده است. بوپرنورفین ( بوپرکسین ) یک آگونیست نسبی partial agonist است. این به این معنی که ،  بوپرنورفین ( بوپرکسین ) یک   ماده مخدر است ، و به طبع آن می تواند عوارض معمول مواد مخدر و عوارض جانبی آن را مانند افت تنفسی و نشئگی را سبب شود ،  و ماکزیمم اثر آن كمي کمتر از آگونیست های کامل مانند هروئین و متادون است.

اثرات آگونیستی  بوپرنورفین ( بوپرکسین ) به طور خطی با افزایش دوز دارو افزایش می یابد ، تا زمانی که به یک پلاتو ( کفه ) برسد  و در آن صورت با افزایش بیشتر در دوز ، این  آثار  افزایش نمی یابد. این مسأله بنام سقف اثر یا ceiling effect موسوم است. در واقع ، بوپرنورفین ( بوپرکسین ) می تواند اثر آگونیست های کامل را بلوکه کند و در نتیجه سبب بروز علایم ترک شدید در یک بیمار مصرف کننده مواد مخدر شود. این در حقیقت  نتیجه  میل  بالای  بوپرنورفین ( بوپرکسین ) به  گیرنده های مخدر است.  بوپرنورفین ( بوپرکسین ) در مقایسه با مواد مخدر میل بالاتری برای اتصال به گیرنده های  مواد مخدر دارد.  این مسأله منتج به  غلبه بر سایر مخدر و پیروزی در رقابت برای اتصال به این گیرنده ها میشود.